avm'de ayakabı arayıp duran annesine;
-anne, sanırım birşeyler yedikten sonra gezsek daha iyi olur, benim enerjim bitmek üzere!
diyen kuzuya ne yapılır, sımsıkı kucaklayıp öpülür, öpülür, öpülür
hala işe gitmemi sindiremeyen kuzu. hala pazartesi sendromu yaşayan eylül'üm benim. sanma ki annen yaşamıyor bunları. her pazar gecesi içi buruluyor bu kadının, sabah sana bakıp ayakları geri geri gidiyor. sen de öğlene kadar millete dünyayı dar ediyorsun. ne denir ki...
bu yazı huzursuz bitsin istemiyor bu kadın. bugün güzel bir gün. mutlu bir gün. akşama yine sarmaş dolaş olacağımız bir gün :))
İçimde bir tebessüm ah kıpır kıpır
İşliyor ya kalbime tıkır tıkır
fıkır fıkır
pıtır pıtır
tatilime az mı kaldı ne???
