bir çocuk düşünün, bir koltuk üzerinde fotoğrafçıya iri kara gözleriyle bakıyor, çünkü flaştan korkuyor, babasının lakabını bir çikolataya satıyor, zıp zıpa oturduğunda duvarları öyle yıkıp geçiyor ki bir sürü seyircisi oluyor bu gösteri anlarında; annesi kahvaltı hazırlayamadığında içtiği şehriye çorbasını kusuyor arkadaşının kapşonuna bu çocuk; düşünün ki kardeşi okuldan eve dönmediğin de onu arama görevi de ona kalıyor, bahçede oyun oynarken sırf başka çocuklardan kıskandıkları ve annelerine inat olsun diye bahçeye çişlerini yapıyor bu kara kızlar. şimdi de bir genç kız düşünün; uzun düz saçları, gülümsediğinde insanın içine işleyen bir bakış, sıcaklık; kardeşinin tüm erkeksi kaprislerine dayanan ama aynı zamanda eşyalarını paylaşmayı da kardeşinden öğrenen bir kız bu, okulun en havalılarından "bayan popo";
o kız abla oluyor zamanla, o abla kardeşinin ergenliğinde, aşklarında yanında olmaya çalışıyor elinden geldiğince, o abla ki kardeşinin yurrta kalmaması için saatlerce gözyaşı döküyor ve kazanıyor elbette savaşını, o abla ki günaydın cevabına günümün aydın olduğunu ne biliyorsun diyen kızı idare ediyor dersane yıllarında, o abla ki en yakın arkadaşıyla kardeşinin kavgaları arasında kalsa da hep destek kardeşine, işte o abla sıcak bir omza sahip, kar yağarken camın önünde kardeşiyle gözyaşı döküyor annesini özlediği için, üniversiteye giderken en sevdiği elbisesini bırakıyor kardeşine, kardeş önce çok mutlu abla gidiyor ev bana kaldı diye ama anlıyor ki zamanla aslında bir çok dosta, arkadaşa sahipken en büyük zenginliği ablasıymış o kardeşin. ablası herşeymiş; dost, arkadaş ,anne, baba, sırdaş, can...
şimdi o abla dünyanın en iyi annesi ; kardeşine , sevdiği adama öyle bir mutluluk yaşattı ki kuzuyu dünyaya getirerek. ve o anneye dair anlatamadığım ama ömür boyu yüreğimde taşıyacağım binlerce anı, duygu..
iyi ki doğdun birtanem, herşeyim, canım, kanım. seni çok seviyorum.
kara kız
