terbiyesiiiiizzz

sosiiiiss, terbiyesiiiizzz,ohaaa. deli kızın ağzında bu aralar sürekli bunlar. annesinin adı totoşşş, annesinin kocası kim emme, dedesi aymet, nannesi ayşe. ne söylese gülmekten öldürüyor. bir de bu sıralar annesi hep yanında olsun istiyor (sanki önceden farklıydı) anlatıyorum sabah, işe gidicem annem, akşam gelicem, seninle gezmeye gideriz gelince bla bla bla diye. gözyaşları sel gibi, boynuma yapışıyor. insan ne yapacağını bilemiyor, çalışsa bir türlü, çalışmasa başka... yüreğine taş basıp doğru işe. acaba doğru mu yapıyorum, yoksa yanlış mı diye düşünmekten başım ağrıyor. sonra hayatı akışına bırakıyorum mecburen. dün sabah ben evden çıktıktan sonra babası yanına oturmuş ve bizimki bombayı patlatmış, GİTME . bizimle olmayı o kadar çok istiyor ki. iş haricindeki her anımı ona ayırıyorum. vaktimiz çok değerli, biz de anne kız öyle güzel değerlendiriyoruz ki. çok eğleniyoruz birlikte. aynı şekilde babasıyla da. acaba çalışmasaydım da bu kadar verimli kullanabilirmiydim zamanı diyorum bazen. belki de bu sayede zamanın ne kadar değerli olduğunu görüyor insan ve çok güzel kullanmak için daha çok uğraşıyor. ya da tüm bunlar züğürt tesellisi...