işte ben bu manzarayla büyüdüm! tadeşim ve babamla sabah kalkıp yüzümü bile yıkamadan bu denize girdim. bu balkonda dostlarımla sabahladım, yaramazlıklar yaptım. güneşin doğuşunu karşıladım, batarken hüzünlendim. burada aşık oldum. kimler geldi, kimler geçti bu evden. şimdi kuzum bakıyorken balkondan, ben seyrediyorum onu, tıpkı annem ve babamın figen'le ikimizi seyrettiği gibi. onun da anıları olsaydı ya burada, aklından hiç silemediği, yüzünde tebessümün belirdiği..
yol kenarındaki çamları dedem belediye başkanlığı sırasında diktirmiş, şimdi ünye'nin neredeyse simgesi. deniz kenarındaki akasyaları ise babam kendi elleriyle dikmiş, küçükken. göğsüm kabardı :)
hiçbir deniz daha güzel değil benim için, kendi deyişimizle "evin önümüz". şöyle ışıl ışıl olduğunda hava, deniz de çarşaf gibi olunca, suyun üzerinde ağaçların yansımasıyla yüzersin, sessiz. sırtüstü yatınca denize, kulakların denizin içinde, kendince bir şarkı tutturup bırakıverirsin herşeyi. sonra volta'ya (babamların ortadaki kayaya verdikleri isim) bir ziyaret. varsa midye de toplardık eskiden, arka bahçede sacın üzerinde cızırdayarak pişirirdik. yanına taptaze ekmek, bahçeden domates, biber. yaşlanmak bu mu acaba, eskiyi çok özlemek mi?
