günler çok boş geçiyor. sürekli bir dejavu hali. tekrarını yaşatmayan bir kuzi var. her anı dopdolu, capcanlı, umut dolu. piyano çalıyor artık. içindeki heves çok büyük. müziğe ilgisinin ve sevgisinin hep farkındaydım ama bunun piyano ile taçlanacağını hiç düşünmemiştim doğrusu. sevgiliyle hayalimizde hep keman vardı. çok isteyip de yapamadığı şeyleri çocuğunda gerçekleştirmeye çalışan ailelerden olma yolunda giderken, bizimki kendi yolunu çizdi. iyi ki de öyle oldu. şimdi eve girmesi gereken bir piyano var ama bakalım ne zaman. acaba bu bir heves olarak kalır mı, sıkılır mı diye çekincelerimizin ardına saklanıyoruz şu an. çünkü ben biliyorum ki kuzi bunu sevmeyi hiç bırakmayacak. tutkusu devam edecek. eminim daha da zorlaşacak ama o bırakmayacak, eminim.
ah çalarken o parmaklar nasıl yemelik. öyle konsantre ki, nasıl olmasın el, göz, kulak, beyin halay çekmekte. dikkati önündeki notalarda, kulağı müzikte, en ufak yanlış yapsa deliriyor zilli, hoop baştan. kuzim benim..
aaah bir zamanlar gitar çalan bir kız vardı uzaklarda. keşke hiç bırakmasaydı peşini, keşke..
not: tişörte dikkat!
yahu ben bu bloğa bir zamanlar milyon tane video yüklerdim, neler olmakta. bir piyano resitali koydurmuyorsun oldu mu? :)))
